سریال The Boys پسران» گرچه پُر از ابرقهرمانانِ دروغین است، اما خودِ سریال همچون ابرقهرمانِ راستینی است که با روایتِ ضدجریانِ اصلیاش، ما را از چنگالِ مارول و دیسی نجات میدهد. در دورهای زندگی میکنیم که ابرقهرمانان قلههای شهرت و محبوبیت را درنوردیدهاند و به عضو جداییناپذیر هنر هشتم تبدیل شدهاند. فیلمها و سریالهایی ابرقهرمانمحور که بر اساس کمیک بوکها یا بدون الهامگیری از آنها تولید میشوند، عضو جداییناپذیر صنعت تصاویر متحرک هستند و ارتباطهای معناداری را با هم شکل میدهند. قطعا وقتی کمیت این آثار بیشتر از حد مشخصی شود، شاهد شباهتهایی غیرقابل اجتناب خواهیم بود. سریال The Boys اما اتمسفر خاص و متفاوتی خلق میکند که نه تنها بکر است، بلکه حسابشده و دقیق دنبال میشود.
The Boys قطعا سریالِ بیعیب و ایرادی نیست، اما بهعنوانِ جدیدترین سرگرمی ابرقهرمانی دورانِ فرمانروایی اقتباسهای کامیکبوکی، حکمِ یک نفسِ حقیقتا تازه را دارد. محصولِ شبکهی آمازون شاید اُکسیژنِ خالص نباشد، اما وقتی که در فضایی گرفتار شدهای که همچون اتاقهای گازِ نازیها، گازهای سمی و مرگبار به درونِ ریههات شلیک میشود، طبیعتا هوای کثیفِ مرکزِ تهران در مقایسه با آن، به مثابهی نفس کشیدن در عمقِ جنگلهای شمال میماند. The Boys در عصرِ فرمانروایی دیکتاتورگونهی فیلمها و سریالهای ابرقهرمانی مارول و دیسی بر حوزهی سرگرمی، حکم یک شهروندِ عصبانی و طغیانگر را دارد با یک کولهپشتی پُر از کوکتل مولوتف، دهانی که چیزی جز فحشهای آبنکشیده از ته حلقش همراهبا تُف و آبدهان به بیرون شلیک نمیشوند و روحیهی آنارشیستی و از کوره در رفتهای که از مدتها تحمل کردنِ سرکوب و خستگی، سرچشمه گرفته است و کلِ وجودش را شعلهور کرده میماند.
ادامه مطلب
درباره این سایت